قصيدة لأمى وابى

لمسة أدبية
                       قصيدة لأمى وأبى
 أبى:

ابى يا سنيدى فى الحياة انك  فى دنيتى عونى وحصن امانى
اهرب اليه فى الشدائد عندما   تعبس حياتى او يجور زمانى
اتوارى فيه من تطاول ظالم    يبغى عدائى ويقصد عدوانى
زودتنى فيه لحرب ماردى      بدرع واقى من تقى وايمان
وعلمت فيه كل قيمة ومبدأ     من حفرها على بنية الجدران
وفيه اجهل كل شئ مرادفه     شكل احتياج او صدى الحرمان
وفيه ثوب العز زيى وملبسى  ازهو به فى ابهج الالوان
دمت سنيدى فى حياتى يا ابى  ودام حصنك ملجأى وعنوانى

أمى:

أمى يانهر من العطاء الزاخر
لا ينضب ماءه فى أى اوان
ألهو كطفل يجهل على ضفته
حساب دنيا أو مدى الأزمان
ألقى فى ماءه ما يعذب كاهلى

أو أى حمل ثقله أشقانى
تطفئ مياهه من هياجى ويغمر

ندمى على ثوراتى بالغفران
يغسل جراحى ولو تكدر ماءه
من دم جرحى يسعد برضوان
تبلع مياهه كل سرى وتأمره
يبقى أسير فى محبس الكتمان
تغزق عيوبى منى فوق ضفافه
أرقى لملاك فى صورة الانسان
أنا لا أطيع الرب فى دعواته
أوأتقن أمره كما أوصانى
وهى تجيب القلب فى خلجاته
وتلبى أمره فى رضا واتقان
تعجز ياأمى أناملى عن وصفك
أو وصف نهرك دائم الفيضان